ما در سیاره‌ای تشنه زندگی می‌کنیم. از کشاورزان در زمین‌های خشک تا سیاست‌گذاران در شهرهای تشنه. همگی با کمبود آب مواجه هستند؛ کمبود آبی که حاصل از دست رفتنِ منابع آب سطحی است.

بی مقدمه نام آب که می آید نا خودآگاه خانواده ای از کلماتی که تاریخ قرن هاست بار غمشان را به دوش می کشد ، بر ذهن جاری می شود: حسین علیه السلام ، کربلا ، تشنگی.

دانش ضمنی حفر و نگه داری قنات در میان مردمان این سرزمین وجود دارد؛ هم اکنون بیش از ۶ هزار رشته قنات در این استان شناسایی شده است ولی بسیاری از آن ها به علت آسیب های سالهای اخیر بلااستفاده یا کم ظرفیت شده است.

تجربه نشان داده کار در زمینه قنات و آبرسانی فضای مشارکت در روستا ایجاد می نماید و با درگیر کردن روستاییان و سازمان های محلی روحیه توانمندی و میل به پیشرفت را تقویت می نماید.

استحصال آب یعنی اینکه آب قسمتی از زمین ها که ممکن است برای کشت گیاهان ناکافی و یا نامرغوب باشد جمع نموده و به بخش دیگر زمین اضافه شود.

مهاجرت یکی از تبعات بحران آب در خراسان جنوبی می باشد که این امر به عنوان یك پدیده و چالش اجتماعی رو به گسترش است و باعث شده مردم استان از روستاها و شهرهای كوچك به شهرهای بزرگتر مثل بیرجند و حتی به استان خراسان رضوی و تهران بار سفر طولانی مدت ببندند. در حال

ه دلیل خشکسالی و همچنین کمبود و بهره‌برداری نامناسب از منابع آب و رواج خرده‌مالکی و عدم استفاده از فناوری‌های مناسب، سطح زیرکشت استان ظرفیت تامین معیشت جمعیت رو به رشد استان را نداشته است.

قنات کانال آب زیرزمینی است که آب را از اعماق زمین در بالادست به سطح زمین در پایین‌دست انتقال می‌دهد. کلمه قنات عربی است ولی سیستم آبرسانی قنات در ایران ابداع شده است. ایرانیان با استفاده از قنات توانسته‌اند طی قرن‌ها نیاز خود به آب را رفع و صحراهای خشک را آباد کنند.